Eerdere reizen

Juli 2013

Flip en PeerinRoemenië

Juni 2012

Juni 2012, het tweede bezoek van dat jaar.

Deze week hebben onze clowns Hatsie en Peer gespeeld voor de kinderen. Als begeleider was Janny erbij.

Het was warm. Bij een van de tehuizen waren de kinderen buiten en zaten in spanning te wachten op de clowns. En ja, daar waren ze, Hatsie en Peer kwamen al zingend naar de kinderen gelopen. Peer met zijn ukelele kreeg veel kinderen mee, ze zijn dol op muziek. Ter plekke werd er een liedje gemaakt op de namen van de kinderen. Peer deed dit samen met Hatsie. De stemming zat er meteen in. De kinderen waren dolblij. Er is niet alleen in een groep gewerkt maar er zijn daar ook 1 op 1 contacten geweest.

We kregen nog een compliment mee van één van de personeelsleden. Ze dankte ons voor de training “Contact and Joy” waaraan ze in april 2012 deelgenomen had. Ze had de training al in de praktijk kunnen brengen in de omgang met agressieve grote jongens.

Tijdens het bezoek aan een weeshuis met psychisch beschadigde kinderen was het erg warm. Hatsie en Peer besloten dan ook dat het een voorstelling ging worden met allerlei acts, interactief. Jongleren, wilde dieren, goochelen, etc..

De kinderen waren opgewonden. Peer maakte een grote jongen als “bodyguard”! De kinderen luisterden goed er was discipline en de leiding was relaxed. Iedereen deed goed mee en ze hadden veel lol.

Een groep jongens was olifant. Als laatste maakte ze met zijn allen een treintje, met Peer en Hatsie als locomotief wat uitliep op een hilarische achtervolging.

Het was een zeer gevarieerde week wat betreft de optredens. Bij één tehuis stonden onze clowns te spelen voor ongeveer 100 kinderen. Bij een ander tehuis waren de kinderen verdeeld in kleinere groepjes. Er waren groepsoptredens maar vooral was er tijd voor individueel contact met de kinderen.

En weer konden onze clowns en begeleider terugzien op een zeer geslaagde week!

 

April 2012

In april 2012 hebben onze clowns Moon en Blos gespeeld voor de kinderen in de tehuizen. Ook verzorgden ze de training “Contact & Joy & Observation” (het tweede deel van de training “Contact & Joy”) voor het personeel.

We begonnen met… sneeuw. Terwijl het in Nederland al lekker warm was lag er in Roemenië een dun laagje sneeuw. Wel mooi hoor.
Over het spel van onze clowns kregen we van het personeel onder andere de volgende reacties. Mooier dan dat, kunnen we het zelf niet beschrijven.

“De benadering van een kind door een clown vind ik zeer boeiend. Een meisje wat eerst huilde en angstig was werd geleidelijk aan nieuwsgieriger. Het kind bleef bij de begeleider maar tijdens het spelen mocht Moon het contact met het kind van de begeleider overnemen met haar spel. De begeleider gaf op dat moment de zekerheid van het kind weg aan Moon. Ik kan me niet voorstellen hoe de clown dit contact heeft gelegd. Ik had nooit verwacht dit mee te maken met dit meisje. Het kind heeft voor de eerste keer in haar leven gezwaaid en een geluidje gemaakt. Ik was hierdoor diep geraakt.”
 
“Een kind raakte de clown aan. Dat kind raakt normaal nooit iemand aan.”
 
“De clowns blijven constant rustig in de opbouw, ondanks het feit dat er constant impulsen op jullie af komen. Dit geeft voor de kinderen duidelijkheid en rust.”
 
“Ik heb er erg van genoten.”
 
“We zijn helemaal onder de indruk”.

En over de training vertelde het personeel het volgende.

“Ik ben fijn moe, ik leer en ik heb plezier tegelijk”.
 
“De observatie oefeningen (veranderingen in een ruimte) kan ik gebruiken als kinderen iets hebben verstopt.”
 
“Als er iets verandert in de groep of lokaal merken de begeleiders dat direct door de training.”
 
“Ik heb nu meer kennis van observeren gekregen.”
 
“Wij plannen vaak van alles maar het gaat er eigenlijk om wat je met je ‘emotions’ doet.”
 
“Tijdens de training heb ik gemerkt dat ik een ‘channel of mind and a channel of emotions’ heb. Dat vond ik indrukwekkend!”
 
“Ik merkte tijdens de training dat een mens 2 kanalen heeft namenlijk de ‘mind’ en de ‘emotion’. Bij onze kinderen is de ‘mind’ niet goed maar de ‘emotion’ wel degelijk. Daar kunnen we mee aan de slag; om onze kinderen te bereiken zullen we via het kanaal van ‘emotion’ gaan werken.”
 
“Dit was voor mij een therapie. We konden alles zeggen. Alles kon ‘eruit’.”
 
“Ik heb al een lange dag achter de rug maar ik voel me niet moe. Ik heb energie gekregen”.
 
“Ik zie dit niet als een cursus maar als een cadeautje dat ik van een vriend krijg.”
 
“Ik zag nu ook de ‘andere kant’ van mijn collega’s.”
 
“Ik krijg nu energie die ik ook weer aan de kinderen kan geven”.
 
“Jullie komen speciaal voor ons uit een ander land en wij leren van elkaar. Wij voelen ons als één, de trainer en de cursist. In het leven ben je soms de leraar en soms de leerling”.
 
“I love you!”
 
“Ik zie dat iedereen blij is en dat jullie de kinderen in hun waarde laten.”

Ook een bijzonder moment was de uitspraak van één van de personeelsleden. “De vorige keer heb ik van Clowns for Life een rode neus gekregen. Als ik soms depressief opsta dan ga ik voor de spiegel staan en zet ik mijn rode neus op. Dan krijg ik een vrolijk gevoel. Dat kan ik dan weer meenemen naar de kinderen.”

September 2010

Bezoek aan Roemenie door clowns Hatsie en Lilla.

Voor deze clowns was het hun eerste bezoek. Hieronder hun persoonlijke ervaringen.

Clown Hatsie:
Eerste bezoek bij Princhindelul in Sibiu: oeps.. de ruimte is wel heel erg klein. Zo’n beetje de ruimte van een hele grote toilet. Daar zaten ze dan …11 kinderen met begeleiding.
Och…wat een schatten! Handicaps van allerlei aard. We zongen, speelden, dansten, toverden….en probeerde rustige, intieme momenten te creëren voor vooral de kinderen met autisme. Wat moeten deze het zwaar hebben…met zovelen in zo’n kleine ruimte!!

In een mum van tijd ontstonden de mooiste contacten. Kinderen die uitbundig lachten, bijna boven zichzelf uitstegen van enthousiasme, tegen je aankropen, om troost vroegen, verwondering, verbazing. Heel intens!!
Wat heb ik respect voor de begeleiding. Deze mensen moeten met niets, er toch iets van maken, maar bovenal heb ik bewondering voor de kinderen.

We zijn op vele plekken geweest in Sibiu en Medias. Hebben gespeeld voor/met kinderen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking, maar ook straatkinderen, groot en klein. Kinderen met een sociale achterstand. Alleenstaande moeders (soms heel jong) met kinderen en scholen bezocht voor speciaal onderwijs.
We speelden in verschrikkelijk kale, koude gebouwen…hoe komen ze in godsnaam aankomende winter goed door?? Maar het viel me op dat niet alle huizen er slecht bij lagen. Bij Speranta, een instelling die geheel is ingericht door enthousiaste mensen uit Deventer en Nuon zag er voortreffelijk uit! Dat doet je goed!! Dan voelt het als een kers op de taart dat je hier ook een steentje aan bij mag dragen.
Hier stonden de begeleiding, een geïnteresseerde arts en fysiotherapeut vol bewondering te kijken naar de mooie momenten die ontstonden tussen de kids, Hatsie en Lilla. “Hoe krijgen jullie in hemelsnaam zo snel contact, maar überhaupt contact met sommige zwaar authistische kinderen???” Tja…….clownsopleiding, veel trainingen….
Wat heb ik een geweldig vak!!!!!en clown Lilla
Wat me vooral is bijgebleven is toch wel het enthousiasme van de Roemeense kinderen en hun behoefte om contact te maken. Welke handicap iemand heeft, hoe oud iemand is, waar iemand woont of verblijft, welke achtergrond iemand heeft, is helemaal niet belangrijk. Wij als clowns en begeleiding van Clowns For Life gingen met een JA-gevoel naar binnen. Deze intentie werd opgepikt door de aanwezige kinderen en ook volmondig met een ‘ja’ beantwoord. Het werken in het ‘hier en nu’ heeft zijn kracht weer bewezen. Soms wist ik niet goed waar te beginnen. Bij binnenkomst stonden er soms 4 of 5 kinderen om me heen. Gelukkig is het spelen met Hetty, clown Hatsie, zo prettig dat ik er zeker van kon zijn dat ieder kind een moment van aandacht, liefde of plezier kreeg tijdens ons bezoek.
Een kind wat je na afloop nakomt op de gang en je dan een welgemeende omhelzing geeft.
Kinderen die vragen “Wanneer komen jullie weer?”.
Het autistische jongetje wat de begeleiding verrast door zelf naar me toe te komen om eens te kijken wat die clown in haar handen heeft.
Het meisje met een waterhoofd waarmee we samen prachtige klanken konden maken.
Het kind met het syndroom van Down wat in mijn schoot zijn geborgenheid vond.
Het zijn voor mij “gouden” momenten, die me intens hebben geraakt. Het is een machtig mooi gevoel om er voor de ander te zijn en zoveel liefde te ontvangen. Het maakt me als clown en als mens heel rijk.

 Oktober 2008

Er is door Roos (Jose van de Gevel) en Flok (Ray Biemans) fantastisch gespeeld en er zijn weer heel veel kinderen blij gemaakt.

Eigenlijk zegt de volgende passage uit het reis verslag al heel erg veel over de clowns en de kinderen.

“De clowns marcheren de klas binnen. De kinderen zijn enthousiast en maken verwonderde geluiden. Kinderen op de voorste rij willen de clowns aanraken, maar durven niet goed. Ze pakken een schrift of een knuffelbeer en daarmee wijzen ze naar de clowns en tikken clown Roos op de arm. Roos gaat voor de tafel zitten en krijgt allerlei schriften tussen haar armen en haar kin opgestapeld door de kinderen. De kinderen joelen van plezier.

Flok ontmoet een meisje op de eerste rij. Het meisje heeft een kartonnen koker op tafel liggen en doet de andere kinderen na door met de koker naar Flok te wijzen en hem even aan te tikken op de arm. Flok ontdekt een gat in de koker waardoor hij het meisje kan zien.

Flok en het meisje kijken allebei aan een kant door de koker en zien elkaar. Het meisje is verlegen en kijkt regelmatig om naar haar docente. Ze geniet zichtbaar. Flok en het meisje spelen samen met ellebogen op de tafel. Ze maken geluid met de ellebogen. De achterste rij in de klas doet mee met het geluid en met de beweging van de ellebogen op tafel.”

Ook in deze reis dus veel mooi individueel spel en spel met de groep.

Tevens is deze reis gebruikt om nader kennis te maken met de kinderbescherming.

Het werk gaat goed. Iedereen is verbaasd over de clowns en verrast door het mooie spel. Het personeel van de tehuizen staan vaak vol verwondering te kijken wat een clown wakker maakt in een kind…… je zou er eigenlijk bij moeten zijn.

Oktober 2007

Deze reis ging verder dan alleen verkennen. Dit keer ging Clowns for Life met twee clowns. Clown Moon (Monique Krekels) en Clown Flok (Ray Biemans).

Wat zijn onze clowns welkom in de tehuizen. Wat veel en verschillende kinderen. Veel 1 op 1 contacten kunnen maken. Kinderen die door hun enthousiasme geluidjes maken die ze normaal nooit maken. De kinderen waren zo blij met ons. En niet alleen de kinderen hoor ook de leiding was verrast en enthousiast.

Het verrassende zat in de contacten die de clowns kunnen leggen met de kinderen. Kinderen die maar zelden of nooit reageren op een geluid of aanraking gaven nu wel een reactie. Kinderen kwamen als het ware uit hun isolatie.

 

En dan natuurlijk ook het spel met kinderen in de groep. Eerst zijn de kinderen voorzichtig en aftastend. Een echte clown hadden sommige kinderen nog nooit gezien. Maar in korte tijd was het ijs gebroken. Kinderen lachten, sprongen en dansten vrolijk mee.

 

Wat heeft een clown mooi werk. Wat kan een clown toch veel mensen gelukkig en blij maken.

 

De lach van sommige kinderen die eindelijk weer even kind konden zijn vergeet je nooit!

April 2007

EINDELIJK ZOVER!!

De eerste kennismaking met Roemenië!

Met een planning in de zak om 7 tehuizen te bezoeken gaan we naar Sibiu in Roemenië. Spannend, hoe zouden de kinderen reageren, waarschijnlijk hebben ze nog nooit een clown gezien..…. en nog wel een clown die echt niet begrijpt wat ze zeggen.

In het voorjaar van 2007 heeft Clowns for Life het eerst echte bezoek aan Sibiu gebracht. Clown Moon is de eerste clown die namens ons de kinderen gaat bezoeken.

Wat een mooie momenten, wat een mooie contacten met de kinderen! En wat een enthousiasme onder het personeel dat zoiets nog nooit heeft gezien! De momenten die Moon meemaakt zijn “ongelooflijk mooi, ontroerend en vreugdevol”.

De directies van de tehuizen zijn onder de indruk van wat ze bij de kinderen aan positieve veranderingen zien gebeuren. Ze willen heel graag dat we terugkomen. Ook werd een aantal malen gevraagd of het personeel misschien training zou kunnen krijgen om op deze open wijze met kinderen om te leren gaan. Zo wordt al snel het idee geboren om in de toekomst ook trainingen te gaan geven.

Tijdens het napraten met één van de personeelsleden gaf deze aan dat ze “..een rotdag had maar dat ze zich nu als herboren voelt”. Ze ziet ons liever vandaag dan morgen weer terugkomen om “haar kinderen” weer kind te laten zijn.

Al met al is deze eerste reis al een groot succes! We zijn, als stichting, blij dat we dit avontuur zijn aangegaan. We kunnen haast niet wachten tot het volgende bezoek…..

Reacties

reacties